Goodbye Wellington..... Hello Bellville of anders gezegd 'living on the edge'

16 mei 2016 - Kaapstad, Zuid-Afrika

Long time ago since my last blog, but today I am back! Aangezien het weer een tijdje geleden is, wordt dit waarschijnlijk een lange blog. Daarom raad ik het volgende aan: zet je favoriete muziek op, neem je laptop bij de hand en positioneer je comfortabel! Ahja, vergeet niet te genieten, doet mij ook altijd een groot plezier en geeft weer motivatie om een volgende blog te schrijven! 

Eens terug van roadtrip is ons verblijf in Wellington veel te snel aan ons voorbij gegaan. We moesten nog 3 weken stage lopen in Hoërschool Wellington en daar heb ik dan ook ten volle van genoten. Toegegeven, de omstandigheden waren niet altijd even ideaal (leerkrachten die hun lessen nog aan het voorbereiden zijn in de les zelf terwijl ze nét uit paasvakantie kwamen, leerlingen die niet kwamen opdagen etc) maar toch heb ik er het beste van gemaakt en ben blij dat ik dit gedaan heb. Bovendien hebben we kunnen kennismaken met Ingrid, een vrouw die ons voor de komende 3 weken nog zou meenemen naar plaasschole, crèches op gigantische boerderijen waar de kinderen van de werknemers de dag konden doorbrengen. Spijtig genoeg waren de omstandigheden voor deze kinderen niet altijd ideaal en kon ik een traan niet bedwingen wanneer ik zag hoe Jackie (juffrouw in de crèche) zo gastvrij was tegenover ons, ook al hadden zij amper iets. De Zuid - Afrikaanse gastvrijheid blijft mij telkens opnieuw verbazen. 

In de eerste week was Sylvie, onze nieuwe vriendin, nog een weekje in Zuid - Afrika en dus hebben wij na de school de uren zo veel mogelijk gebruikt om Sylvie het mooie leven in Zuid - Afrika te leren kennen. Fliekaandbraai aand, zwemmen aan de ijskoude Rockpools en last but not least een weekendje Kaapstad. Hier hebben we meteen ook mogen kennismaken met het uitgaansleven van Kaapstad. Na dit weekend was het tijd om afscheid te nemen van Sylvie en hier was niemand graag bij! 

De tweede week ben ik gestart met een kleine domper op de feestvreugde: 2 dagen ziek in bed gelegen, waarschijnlijk kon mijn maag de Afrikaanse kos even niet meer aan. Gelukkig zijn de kwaaltjes snel over gegaan en heb ik de week nog kunnen vullen met allerlei fijne zaken. Ik heb o.a. een rugby wedstrijd bijgewoond van onze school en dit was alweer een fantastische namiddag. De leerkrachten waren niet laaiend enthousiast om mij te zien gaan (de wedstrijd ging namelijk door in een township) maar uiteindelijk zijn we samen gegaan en heb ik echt genoten van deze dag. Verder ben ik ook naar de ouderavond gegaan, wat ook ervaring op zich was. Ik kan het niet beter vergelijken met een complete chaos van ouders en leerlingen op een school waar anders ook chaos heerst, zonder de ouders erbij. Alweer een pakkend moment wanneer de ouders ons kwamen bedanken omdat wij op de school lesgaven aan hun kinderen. Ik heb knuffels gekregen en bedankjes van vreemde mensen, zeer vreemd. 

De derde week was een bewogen week, voor mij vol emoties. Maandag mochten wij op school (tijdens de wekelijkse maandagochtend bijeenkomst) een kleine toespraak houden voor de meer dan duizend leerlingen. Toen pas kwam het besef dat dit echt onze laatste dagen waren in Wellington en ik keek er sowieso al niet naar uit om Wellington te verlaten. Ik heb deze week zo goed als mogelijk proberen spenderen, met als hoogtepunt onze laatste dag op de Hoërschool. Celien en ik hadden cake gebakken voor alle leerkrachten als wijze van afscheid. Na de school nam het snaakse schoolhoofd (Mr. Cupido) ons mee naar Paarl voor een afscheidsetentje. Ik heb hier echt van genoten en vond / vind het echt jammer dat ik Wellington moest verlaten. 

Zondag 24 april was het dan tijd om de valiezen te pakken en te verhuizen richting Bellville voor 5 weken. 

De eerste week heb ik mij echt moeten aanpassen aan Bellville. Wanneer je in België vertrekt naar Zuid - Afrika wordt je zwaar gewaarschuwd over de gevaren en dus ben je extreem op je hoede wanneer je hier aankomt. Uiteindelijk bleek Wellington echt nog een veilig dorpje. Ik kon 's avonds buiten lopen zonder grote gevaren. Het dorpje was ook relatief klein, we moesten ongeveer 20 minuten stappen naar het centrum dus als we bij onze geliefde Helena een koffietje wilden drinken, konden we perfect te voet gaan. In Bellville is dit een ander verhaal... Bellville is een noordelijke voorstad van Kaapstad (ongeveer 15 minuten rijden met de auto). Dit brengt met zich mee dat de afstanden groter zijn om ergens te geraken, maar vooral dat het hier onveiliger is (hoe dichter bij Kaapstad / Joburg, hoe onveiliger de steden / dorpen worden). M.a.w. kunnen we nu praktisch niets meer te voet doen omwille van de afstand en omwille van de onveiligheid. Dit is natuurlijk een grote aanpassing, aangezien wij in Wellington al redelijk zelfstandig waren geworden en nu dus opnieuw afhankelijk zijn van anderen. 

De school waar wij nu stage moeten lopen is ook iets totaal anders. In Wellington gaven wij les in een townshipschool (de school was gelegen aan Mbekweni). Dit bracht met zich mee dat de populatie op school volledig gekleurd of zwart was. De school had het ook niet erg breed en dit kon je merken aan de leerlingen of de schoolinfrastructuur. Deze school in Bellville is een blanke, rijke school. Van de meer dan 1000 leerlingen zijn misschien 50 - 100 leerlingen gekleurd / zwart. Dit brengt een andere mentaliteit met zich mee. Daarenboven is de school meer een elite school met strikte regels. Persoonlijk voel ik mij sowieso al niet comfortabel in zulke omgevingen dus het is vandaag nog steeds een aanpassing om in de school te zijn. Ik wil niet té negatief overkomen, maar ik kan toch stellen dat ik Wellington en de township school enorm hard mis... 

Er is natuurlijk ook een andere kant aan het feit dat wij nu in Bellville wonen, we zitten namelijk dichter bij Kaapstad en daar hebben wij al gretig gebruik van gemaakt. Ik heb bijna elk weekend al in Kaapstad gespendeerd en dit is totaal geen grote aanpassing. Het leven in Kaapstad slaapstad kan ik goed gewoon worden, ook al is het soms oppassen om niet overvallen te worden. Wij wonen hier nu al 2,5 maand en ik merk dat onze oplettendheid beetje bij beetje wegebt. Door deze onoplettendheid zijn wij zaterdag bijna overvallen geweest maar gelukkig hadden we op tijd door dat er iets niet klopte aan de situatie dus hebben we op tijd afstand kunnen nemen. 

First Thursday is een concept in Kaapstad dat elke eerste donderdag van de maand plaatsvind. Karika (dochter van het gastgezin) en Justin (lief van de dochter van het gastgezin) waren zo vriendelijk om ons te introduceren aan dit concept en wij hebben volop genoten. Alle kunstgalerijen maken tot laat open en dit gaat gepaard met een glaasje wijn, wat wij altijd wel lusten ;-). Een ander memorabel moment was ons bezoek aan Robbeneiland en de gevangenis waar Nelson Mandela jaren lang gevangen heeft gezeten. Achteraf gezien was dit eigenlijk niet echt de moeite waard (de gids was onverstaanbaar en er werd amper of oninteressante informatie gegeven) om te bezoeken maar ik kan alweer een punt op mijn bucket list doorstrepen en het boottochtje naar Robbeneiland was uiteraard mooi meegenomen. 

Andere plaatsen die ik ten zeerste aanraad om te bezoeken zijn Kalkbaai en Houtbaai. In Kalkbaai (nabij Muizenberg gelegen, surf paradijs) kan je wilde zeehonden spotten en zeer lekker ontbijten in een ontbijtzaak waar ze echte koffiekoeken verkopen (Celien en ik ons onmiddellijk laten gaan natuurlijk, de ogen waren weer groter dan den buik). Iets verder dan de zeehonden is een bar 'Cape to Cuba' waar lekkere, originele mojito's verkocht worden die je kan nuttigen met de voetjes in het zand, niet slecht voor uwe zondag zegt! Houtbaai is dan een plaats waar je een klomp winkeltjes en kraampjes kan vinden, ideaal voor cadeautjes en het proeven van Afrikaanse kos. Alweer een zondag die zeer fijn werd gespendeerd. 

In de derde week heb ik alweer een absoluut hoogtepunt bereikt van mijn reis: Ruben en ik zijn erin geslaagd om de Tafelberg (1085 m) in 2 uur te beklimmen! Dit ging niet gepaard zonder enkele stressmomenten voor het moment eraan was gekomen. Liesbeth had ons namelijk verteld dat het geen lachertje was om de berg te beklimmen en ik had toch wel een kleine vrees dat ik in het midden van de berg zou moeten opgeven. Maar niets was minder waar, Ruben heeft mij naar boven gesleurd en na 2 uur stonden we boven met een rood en bezweet hoofd, maar niets dat ik belangrijker vond op dat moment dan het genieten van het prachtige uitzicht over Kaapstad, Lion's Head en de wolken... ZALIG! 

Hopelijk ben je nog niet verveeld na het lezen van deze blog maar krijg je zelf alleen maar meer zin om ooit ook eens naar Zuid - Afrika te komen... 1 ding is zeker: ik kom sowieso terug naar dit prachtige land. Vandaag is onze 4e en voorlaatste week in Bellville aangebroken en het begint stilaan door te dringen dat dit onze laatste momenten zijn in Zuid - Afrika dus ik geniet nog van elk moment de komende dagen! 

Tot de volgende of tot in België! 

Nele Niejla De Nollin 

5 Reacties

  1. Sonja:
    16 mei 2016
    Dag Nele ik had graag nog heeeel meer gelezen prachtig wat je allemaal meemaakt! Zou ook wel ooit eens graag naar Kaapstad willen gaan prachtig land heb ook samen met iemand gewerkt van daar prachtige mensen !! Ik weet niet hoelang je nog daar bent maar ben benieuwd om al je foto's te zien dikke knuffels van ons xxx en geniet nog !!
  2. Niels:
    16 mei 2016
    Wauw Nele! Je maakt me helemaal warm om zelf op Erasmus te vertrekken! Geniet maar van de laatste weken en de onvergetelijke ervaring. Dikke kus van je liefste ploster. xoxo
  3. Nonkel Jef en tante Marie-Louise:
    16 mei 2016
    Dag Niejla,
    We zijn blij weer wat nieuws over jou te horen en tussen de regels lezen we dat je daar ook kan genieten van het leven. Zijn ook benieuwd naar de betekenis van al die fraaie en rare termen die je gebruikt. Het zal terug wennen zijn bij je terugkeer naar ons landje.
    Ben benieuwd naar jouw vervolgverhaal, als daar nog tijd voor is tenminste. Alleszins een veilige terugkeer over een paar weken. Groetjes van ons allen!
  4. Britgitta Calzone:
    17 mei 2016
    Lita Lollita,

    Ik zit bij elk bericht dat ik hier lees met een big smile op mijn gezicht. Hoe je het hier verteld, kan ik het me al voorstellen maar aan de telefoon en als je terug zal zijn, ga ik nog in mijn broek pissen van het lachen!
    Je vertelde me dat je het echt moeilijk had met de overstap van Wellington naar Belville en zeker de verandering van school, maar om hier te lezen dat je er (ik had niet anders verwacht) het beste van maakt en je écht wel weer kapot amuseert, doet goed!
    Meken, ik kijk al uit naar je terugkomst, ook al betekent dat dat we gaan moeten vitesse 10000 opzetten voor den BAP, maar dan zijn de musketiers tenminste weer samen!
    Love you big time! Be safe! Enjoy!

    Bisous de Bastogne!
  5. Brigitte Heymans:
    19 mei 2016
    Mooi reisverhaal Petronella ! ... Misschien moet ik Zuid-Afrika toch nog es op planning zetten :-)

    ... Niet lang meer nu, geniet er nog van en kom gewoon veilig thuis.

    Moe